Devekut (İbranicede “bağlılık”), Musevilikte, Tanrı’ya bağlılık ya da Tanrı ile kurulan yakınlık. Tanrı ile mistik birleşmeye kadar varamayan bu yaşantının kaynağı, Kitabı Mukaddes’teki “Allanınız Rabbi sevmek, onun bütün yollarında yürümek ve kendisine yapışmak için onu iyice tutarsanız…” ifadesindedir (Tesniye 11:22). Kabala adı verilen Yahudi mistisizminin temel kavramlarından biri olan devekut, bir mistiğin en üst üç değerinden biri kabul edilir ve bazılarına göre vecd ile eş tutulurdu.
Kabala anlayışında tinsel aristokrasinin bir ayrıcalığı durumundaki devekut, dinsel ve toplumsal bir akım olan Hasidiükte değişime uğradı.
Toplumsal alandaki ifadesini, Hasidiliğin en alt basamağında buldu; ilke olarak bütün Hasidilere açık bir yaşantıydı. 12. yüzyılda Yahudi hukukunu siştemleştiren hukukçu Maimonides (bak. İbn Meymun), devekufu bir emir olarak tanımlamıştır.
